Chapter 15: ...Imię też mnie postarza.

- Uważam, że nasz projekt jest już skończony- wypowiedziała entuzjastycznie szatynka.
- Skoro tak uważasz, to i ja tak uważam.
Castillo wzięła do ręki długopis i podpisała się na projekcie.
- Pięknie piszesz.
- Leon, pracuję tutaj dwa miesiące, a ty dopiero teraz to zauważasz- szatyn podniósł wzrok z kartki.
- Nie miałem okazji.
- Daruj sobie, i tak mi się nie podliżesz. Nie zamierzam tam jechać.
- Michi, proszę.
Castillo wstała z kanapy. Spojrzała na zegarek- czas na przerwę.
- Wychodzę.
- Poczekaj idę z Tobą.
Szatynka westchnęła. Chciała być sama, ale wiedziała, że nie będzie umiała odmówić.

 Szatynka weszła do kawiarni, usiadła na krześle przy ścianie.
- Jak długo będziesz mnie olewała?
Krzesło naprzeciwko niej odsunęło się i usiadł na nim szatyn.
- Michi.
Szatynka spojrzała na menu znajdujące się na ścianie. Dobrze wiedziała co wybierze, ale chciała uniknąć wzroku Verdasa.
- Michelle.
Znowu cisza.
- Kochanie...
- Nie nazywaj mnie tak, nie cierpię tego słowa, tym bardziej, że masz dziewczynę.
- Michi przestań.
- Co mam przestać mówić prawdę?!
Szatynka wstała od stolika. Spojrzała na Verdasa, po czym westchnęła. Wyszła z lokalu.

Castillo zaczęła iść chodnikiem. Nie wiedziała co robić. Nie wiedziała co mu powiedzieć.
- Michi!- usłyszała krzyk.
Odwróciła się. Zobaczyła szatyna biegnącego w jej stronę.
- Proszę...- zaczął błagać.
- Nie dajesz za wygraną?- spytała.
- Nie. Pojedziesz ze mną. Między nami ostatnio bywało różnie, Michi proszę.
Szatynka spojrzała w oczy chłopaka, zobaczyła w nich iskrę nadzieji.
- Co z Fran?
- Wiesz dobrze, że coś wymyślę.
- Nie chcę tam jechać, nie chcę ukrywać tego co jest między nami.
Szatynka usiadła na krawędzi chodnika. Szatyn zajął miejsce koło niej.
- Może to wszystko za szybko?
- Michi o czym ty mówisz?
- O niczym.
Po policzku szatynki spłynęło kilka łez.
- Kocham Cię- szepnął szatyn.
Przysunął do siebie dziewczynę, oplótł ją swoim ramieniem.
- I zawsze będę- dodał i pocałował ją w czoło.

Szatynka stanęła przed lustrem. Była gotowa na dzisiejszą kolację. Wzięła do ręki telefon. Wybrała numer do szatyna.
Pierwszy sygnał. Drugi sygnał. Trzeci sygnał.
- Michi?
- Leon, wiadomo, że ja, a kto by inny- Castillo zaśmiała się.
- Poczekaj chwilę zaraz się odezwę.
Szatynka weszła do salonu, usiadła wygodnie w fotelu.


   Verdas wszedł do garderoby, wyjął czerwony krawat. Założył go.
- Leon, powiedz kiedy wrócisz?- zapytała Włoszka stojąca w wejściu do pomieszczenia.
- Mówiłem Ci to wyjątkowa kolacja biznesowa.
- Ale takie kolacje kończą się szybko- westchnęła Francesca.
- Widzisz skarbie, ta nie- szatyn poprawił swój garnitur.
Podszedł do swojej dziewczyny, pocałował ją w policzek.
- Pewnie wrócę jutro, nie musisz na mnie czekać.

Mężczyzna w kapeluszu wszedł do kawiarnii. Podszedł do lady.
- Dobry wieczór.
Blond kelnerka kiwnęła głową.
- Odpowie mi pani na kilka pytań?- skierował pytanie do dziewczyny.
- Oczywiście.
- Imię i nazwisko?
- Ludmiła Ferro
- Lat?
- Dwadzieścia.
Blondynka spojrzała na notatki mężczyzny. Ten po chwili wyjął z płaszcza kilka kartek. Podał je dziewczynie.
- Kojarzy ją pani?
- Możemy być po imieniu, nie chcę czuć się staro, nie w tym wieku.
Detektyw kiwnął twierdząco głową.Spojrzał w swoje notatki.
- Ludmiło...
- Wystarczy Lu, nie przesadzajmy, imię też mnie postarza.
Diego westchnął. To właśnie dlatego nie cierpiał zdobywania informacji od kobiet. Widział w tym więcej zachodu niż wiadomości.
- Lu, kojarzysz dziewczynę ze zdjęć?
Blondynka przyjrzała się jeszcze raz fotografiom.
- Nie. Ale często przychodzi tu dość podobna dziewczyna. Może o nią chodzi, tej ze zdjęcia tutaj nie widziałam, ale ta która się tu zjawia jest dość podobna, powiedziałabym, że taka sama, gdyby nie włosy. Ale to pewnie tylko moje złudzenie.

- Leon, ja nie  mogę tutaj wejść.
Szatynka zatrzymała się przed restauracją.
- Dlaczego?
Castillo milczała. Nie mogła wyznać, że to tutaj zabierał ją kiedy byli parą kilka lat temu. Bo w rzeczywistości, była Michi, nie znała przeszłości Leona.
- Michi, powiedz mi dlaczego.
- Ja tutaj nie pasuję.
- Proszę Cię, obiecałaś się nie wymigać.
Verdas podszedł do dziewczyny, oplótł swoją rękę wokół jej tali.
- A teraz idziemy na naszą randkę.
- Ale...
- Żadnego ale, idziemy na kolację kochanie.
 Szatynka westchnęła głośno słysząc ostatnie słowo.

I oto rozdział. Trochę się dzieje. Kogo ja oszukuję. Nic się nie dziej ^^ To wina Miśka, za dużo cukru :D
Lu się pojawia, i sprawa detektywa nabiera tępa :D Czy Ktoś jeszcze się pojawi? Odpowiedź na to pytanie w kolejnych rozdziałach.

Chapter 16- odpowiednia ilość komentarzy ja taka zua ^^ xd