Chapter 23: Tylko Twoja

Rozdział dedykowany: Sheili albo po prostu Marceli, 

wiesz co Ci mówiłam, nie umiem pisać tego nowego nicku.

Sto lat <3

 Cannelli dziękuję za wspaniały rok Żelku. Uwielbiam Cię. 

Jesteś moim frendsem <3

Mam nadzieję, że długość was zadowoli.
I po raz kolejny perspektywa Leona

Budzę się z potwornym bólem głowy. Mrużę oczy przyzwyczajając je do ostrego światła, które pada z okna. Muszę je w końcu zasłonić. Czuję ciężar na swojej gołej klatce piersiowej. Spoglądam w dół i dostrzegam szatynkę. Nie, nic z nią nie zrobiłem. Mam taką nadzieję. Przenoszę wzrok na jej ręce, prawa dłoń lekko leży nad jej głową, łaskocząc mnie przy tym po żebrach. Tak jak marzyła. Tak jak miało być kiedyś. Zwilżam swoje suche usta. 

- Violu- szepczę i głaszczę ją prawą dłonią po włosach, a następnie po policzku.

Nie chcę jej budzić, ale nie mam innego wyjścia. Szatynka mruczy coś niezrozumiałego pod nosem. Wzdycham. Przy innych okolicznościach mógłbym leżeć tak cały dzień ale nie teraz. 

- Violetta- mówię normalnym tonem.

Szatynka podnosi głowę z mojego torsu i kieruje twarz w moją stronę. Mruga kilka razy próbując się całkowicie obudzić, albo nie dowierza, że jesteśmy w jednym łóżku.

- Co ja tutaj robię?- pyta zachrypniętym głosem a moje serce przyspiesza.

- Nie wiem, po tym jak się pocałowaliśmy już nic nie pamiętam- odpowiadam przeczesując dłonią swoje włosy.

Castillo wpatruje się we mnie, a w jej oczach dostrzegam blask, który uwielbiam od zawsze.

- Przepraszam, ja nie powinnam- mówi w moim kierunku i podnosi się. 

Pewnie ma zamiar wyjść. Zaciągam się powietrzem kiedy widzę jak ręką sięga po swoją bluzkę. W mojej jest jej idealnie. 

- Nie psuj nam tej chwili- mówię.

Chwytam szatynkę za łokieć i przyciągam ją w swoim kierunku. Dziewczyna ląduje na moim torsie. Unoszę jej podbródek widząc jej zakłopotanie. Nie dziwię się. Ostatnio nie chciałem mieć z nią nic wspólnego. Wpijam się w jej usta. Tak bardzo mi tego brakowało.

Moje czoło przylega do czoła szatynki. Oboje oddychamy szybko i bardzo płytko. Violetta odsuwa się ode mnie, wlepia we mnie swój wzrok i przygryza wargę. Kiwam twierdząco głową i obejmuję ją swoimi ramionami.

- O to mi chodziło- szepcze tylko dla siebie, jednak udaje mi się to doskonale zrozumieć.

Muskam ustami jej włosy, na co Violetta reaguje cichym chichotaniem. Mam ochotę jej coś powiedzieć, jednak tego nie zrobię. Przysuwam dziewczynę bliżej swojego torsu, okalam ją szczelniej swoimi ramionami. Mogę leżeć tutaj z nią zawsze. 

Opieram się o blat naprzeciwko szatynki. Wlepiam swój wzrok w tęczówki Castillo.

- Nie powinniśmy iść do firmy?- pyta.

Widzę jak jej dłonie błądzą po końcu mojej koszulki którą ma na sobie.

- Robimy sobie wolne.

- Ale...- zaczyna z przejęciem szatynki.

- Jestem Twoim szefem?- kieruję w jej stronę pytanie. Violetta przytakuje- Więc dzisiaj robimy sobie wolne, i Ty i ja. Po wczorajszym świetnym występie należy nam się- szatynka chichocze.

Uwielbiam ten jej cichy, nieśmiały śmiech. Przenosi mnie nim do zupełnie innego odległego świata.

- Co księżniczka życzy sobie na śniadanie?

- Księżniczka- powtarza szatynka a na jej policzkach pojawiają się widoczne rumieńce.

- Tak księżniczka, moja...- urywam- przepraszam.

- Jestem Twoją i tylko Twoją księżniczką, pamiętasz?

- Jesteś jak księżniczka- spoglądam na jej piękną sukienkę.

- Twoja księżniczka- mówi i okręca się w koło.

- Idealna i tylko moja.

- Tylko Twoja.

Uśmiecham się i przyglądam się jej całej. Właśnie taką chcę ją zawsze pamiętać. Tylko moją i taką szczęśliwą.

Kiwam twierdząco głową. Nadal to pamięta. Posyłam uśmiech w jej kierunku.

                Śmieję się razem z szatynką. Siedzimy razem na kanapie w salonie. Ja w spodniach dresowych, ona w mojej koszuli. Nadal szczęśliwi. Głowa Castillo leży na moich nogach, a moja dłoń dokładnie przeczesuje jej włosy. Brakowało mi takiej chwili.

-  Maxi próbował się oświadczyć Natalii, zaprosił nas wszystkich. Według niego miało to wyglądać idealnie o wyszło jak wyszło. Spadł z łódki i zamiast romantycznych oświadczyn próbowaliśmy go ratować- szatynka zaśmiała się-  Ostatecznie skończyło się pobytem w szpitalu i niezapomnianymi zaręczynami w gabinecie lekarza- oboje wybuchnęliśmy niekontrolowanym śmiechem.

- Tyle mnie ominęło.

A ja nadal Cię kocham. Wytarłem szybko pojedynczą łzę wypływającą z jej oka. Schyliłem się i lekko musnąłem jej policzek.

- Nie płacz księżniczko- wysłała mi wymuszony uśmiech-  To nie ty chciałaś wyjeżdżać, tak myślę. Mogłaś coś mi chociaż powiedzieć- rzuciłem.

Znów poczułem złość. Jej nagły wyjazd znowu do mnie wrócił. Znowu nie da mi spokoju.

- Leon…

Violetta podnosi się z moich nóg i siada naprzeciwko mnie.

- Znowu do tego wracasz?- pyta.

- Nadal mi wszystkiego nie opowiedziałaś- rzucam obojętnie.

- Leon proszę- słyszę jak jej głos lekko się załamuje.

Czuję ukłucie w sercu. Jest smutna przeze mnie. Tkwimy w ciszy, raniąc się jeszcze bardziej.

                Nagły dzwonek do drzwi przerywa naszą niezręczną ciszę. Wzdycham i wstaję z kanapy. Ani na chwilę nie spoglądam na dziewczynę, nie mam na to najmniejszej ochoty. Nie teraz. Staję przed drzwiami, i myślę o dzisiejszym poranku, aby na mojej twarzy pojawił się nawet minimalny uśmiech. Otwieram drzwi i widzę moich rodziców. Po chwili przypominam sobie, sam się z nimi umówiłem.

- Leon słonko- moja mama całuje moje oba policzki.

Witam się z ojcem uściśnięciem dłoni. Oboje wchodzą do środka a ja zamykam drzwi. Spuszczam głowę w dół i zauważam, że nadal jestem tylko w spodniach dresowych. Policzkuję się w myślach. Idę do salonu i zauważam jak Violetta czuje się nieswojo rozmawiając z moją mamą. Nie dziwię jej się, siedzi na kanapie w mojej koszulce. Na szczęście udało jej się zrobić coś z włosami.

- Nie mówiłeś, że Violetta wróciła.

W moim mózgu powstało szybkie przypomnienie zdarzeń. Kiedy miałem im powiedzieć? Mamo, tato Michi to Violetta, poznajcie się. Za to na pewno wylądowaliby w szpitalu.  Spoglądam na Violettę. Nawet na mnie nie spogląda. Pewnie czuje się gorzej ode mnie. Zacisnąłem dłonie w pięści. Gdyby nie moi rodzice próbowałbym wyciągnąć od Violetty informacje dlaczego wyjechała.

- Nie miałem kiedy- rzucam w stronę swojej mamy.

- Przeszkodziliśmy wam?- pyta mój ojciec i skanuje wzrokiem moje ubranie i ubranie szatynki.

- Nie- odpowiada Castillo.

Moja mama skanuje na zmianę mnie i Violettę. Pewnie ma jakieś ciemne scenariusze.

- Greg…- zaczęła moja matka a na jej twarzy pojawił się uśmiech- Chyba przerwaliśmy im pojednanie życiowe, oparte na polepszeniu relacji w łóżku- rzuciła w stronę mojego ojca- Pamiętasz my też tak robiliśmy, i dzięki temu jesteśmy razem.

Nie poznaję jej. Jest inna niż kiedy byłem z Fran. Oczywiście nie jestem w związku z Violettą.

- Już nie chcesz żebym brał ślub z Francescą, która była taka idealna?- pytam swojej matki.

Słyszę jak szatynka zaciąga się powietrzem, a po chwili wychodzi z salonu w stronę mojej sypialni. Nie zrozumiała.

- Od zawsze chciałam, żeby to była ona. Ale jesteś z Fran…

- Byłem z Fran- poprawiłem swoją matkę.

Po mojej głowie zaczęły błąkać się różne myśli. Muszę pójść do Violetty, muszę jej wszystko wytłumaczyć.

- Od zawsze chciałam Twojego szczęścia. Idź do niej- zachęcała mnie moja rodzicielka.

- Nie zmarnuj szansy synu- ojciec poklepał mnie po ramieniu.

                Stanąłem przed drzwiami swojej sypialni. Nie wiem czy powinienem wchodzić. Zapukałem w nie lekko.

- Violetta- wyszeptałem.

Drzwi otworzyły się a ja zobaczyłem zapłakaną dziewczynę, ubraną w swoje ubrania. To przez Ciebie idioto.

 O dziwo ten rozdział pisało mi się dość przyjemnie i szybko, uwielbiam pisać z perspektywy Leona. Macie trochę Leonetty- sami chcieliście, ale no nie mogłam ich do końca pogodzić. Odpowiedzi na pytanie nie ma, uwielbiam trzymać was w niepewności. Ale jeśli chcielibyście ją znać zawsze mogę napisać Pory Roku cześć drugą, oczywiście byłoby tam więcej scen, taka zapomniana seria.

Zapraszam do ponownego zapoznania się z zakładką kontakt, jest tam trochę zmian, być może istotnych. Myślałam nad zakładką o bohaterach, co o tym sądzicie? I tak na koniec, jeśli zajmujecie sobie miejsce proszę wróćcie inaczej komentarz zostanie usunięty.

Chapter 24 we wtorek- 20 komentarzy