Chapter 25: Jesteś moim słońcem

Wyjątkowo perspektywa Violetty, 

o ile wyjątkiem mogę to nazwać.

Wchodzę w pidżamie do kuchni, ziewam krótko odczuwając jeszcze zmęczenie. Opieram się o blat w kącie pomieszczenia, drugie wejście jest na wprost niego. Wpatruję się w Leona, który siedzi do mnie bokiem. Kreśli coś w swoim notesie, którego za żadne skarby mam nie dotykać. A przynajmniej takie dostałam ostrzeżenie.

                Otwieram białą dużą lodówkę i wyjmuję z niej warzywa. Myję je i kładę na blacie, z szuflady wyciągam pieczywo. Sięgam drugą ręką po masło stojące na wysokiej półce, po kilku skokach udaje mi się je zdjąć. Otwieram pojemniczek, kroję bułkę i zaczynam robić śniadanie.

                Układam gotowe kanapki na dużym talerzu i idę do salonu. Kładę talerz obok zeszytu Leona, jednak ten nie przerywa swojego pisania. 

- Jesteś moim słońcem- udaje mi się rozszyfrować jedno zdanie z jego notatnika.

Wiem, nieładnie jest podglądać, i ja tego nie robię. Tylko zerknęłam. Szatyn zamyka swój zeszyt, prawdopodobnie wtedy kiedy dotarły do niego moje słowa.

- Wstałaś- mówi w moim kierunku. 

- Nie spałeś prawda?- pytam kiedy zauważam koło niego kilka pustych filiżanek po kawie. 

Leon kręci przecząco głową. Ze spotkania wróciliśmy koło trzeciej, były potworne korki. Wzdycham.

- Musisz o siebie dbać- rzucam i idę w kierunku schodów prowadzących na drugie piętro.

- Violetta...

Pokonuję schodki ignorując wołanie Leona. Wchodzę do sypialni i staję przy dużym oknie. Całe miasto jest stąd dobrze widoczne. Vardas jako milioner może sobie na coś takiego pozwolić. Krzyżuję ręce na klatce piersiowej. Nie cierpię kiedy Leon zarywa noc. 

- Violetta, proszę Cię, to że nie spałem nie jest niczym strasznym, miałem ważniejsze sprawy.

Odwracam się i dostrzegam go kilka metrów ode mnie. Przyglądam się jego strojowi. Niedbale podwinięte rękawy koszuli, luźno wiszący krawat. Mógł się chociaż przebrać.

- Co jest takiego ważniejszego? Czekałam na Ciebie i usnęłam. Nie przyszedłeś nawet na chwilę- mówię i podchodzę do szafy.

- Proszę Cię...

- Nie Leon, powiedz mi o co chodzi, albo w tej chwili pakuję się i wracam do domu- rzucam stanowczo i podchodzę do niego. 

Szatyn nerwowo drapie się w głowę.

- Dobra nic już nie mów.

- Planowałem nasze wyjście- mówi i wkłada ręce do kieszeni spodni od garnituru.

Analizuję jego słowa. Randka?

- O czym ty mówisz?

- Idziemy na romantyczną randkę, lepiej się przebierz- żartuje i wskazuje na moją pidżamę- O i jeszcze włosy, dziewczyno ogarnij się- Leon śmieje się i wychodzi z sypialni.

- Ty też się lepiej przebierz!- krzyczę.

Otwieram szafę i przeglądam wszystkie moje ubrania. Nie ma nic co byłoby odpowiednie na dzisiaj, wzdycham i zauważam małą żółtą karteczkę przyczepioną na tylnej ściance szafy. Sięgam po nią i szybko ją zrywam. 

Pudełko na dole jest Twoje. Odsuwam wszystkie ubrania i dostrzegam fioletowe pudełko z piękną kokardką na samym środku. Schylam się i podnoszę karton.

Zdejmuję pokrywkę i kładę ją obok siebie na łóżku, rozkładam papier dekoracyjny i chwytam materiał ubrania. Uśmiecham się czując jego delikatność.  Leon doskonale wiedział jaką tkaninę uwielbiam.
                Unoszę materiał w górę wyjmując go tym samym z pudełka. Piękna błękitna sukienka ukazuje się moim oczom. Verdas jest idealny.

Zakładam wysokie szpilki pasujące perfekcyjnie do całego mojego stroju. Wychodzę z sypialni, chicho zamykam za sobą drzwi. Widzę przez barierkę jak szatyn krąży w kółko obracając w dłoni swojego smartfona. Ma na sobie idealnie wygładzony czarny garnitur, i białą koszulę, co mogę zobaczyć dzięki kołnierzykowi na karku. Ma szczęście że jednak się przebrał. Uśmiecham się. Podchodzę do schodów z zamiarem cichego zejścia, jednak po pierwszym kroku mój plan nie wypala.  Leon chowa swój telefon i odwraca się w moim kierunku słysząc stukanie szpilek. Uśmiecha się promiennie w moim kierunku i podchodzi do ostatniego schodka. Czeka na mnie, a kiedy udaje mi się pokonać wszystkie stopnie szatyn wyciąga dłoń którą chwytam bez żadnego wahania. Tak duże szpilki to nie jest moja bajka.

- Świetnie wyglądasz-  Leon komplementuje mój wygląd.

- Dziękuję- odpowiadam- Ty też nie najgorzej- chichoczę.

Chłopak pomaga mi zejść z ostatniego schodka, a następnie oplata rękę wokół mojej talii.

                Vardas parkuje na wielkim parkingu, rozglądam się próbując odgadnąć gdzie jesteśmy, jednak mi to nie wychodzi. Leon wychodzi z samochodu, obchodzi go, otwiera drzwi po mojej stronie. Wyciąga dłoń którą chwytam i wychodzę z auta.

Patrzę w górę i dostrzegam jedną z wieżyczek. Piszczę szczęśliwa.

- Disneyland? Żartujesz?- pytam i nie czekając na odpowiedź wieszam się na jego ramionach.

Leon oplata mnie rękami w talii, przyciąga bliżej siebie i składa na moich ustach delikatny pocałunek.

- Gotowa?- pyta kiedy staję obok niego.

- Wiesz, że spełniasz moje marzenia?- zadaję pytanie – Tak- dodaję odpowiadając na jego pytanie.

- Staram się robić to jak najlepiej- mówi i splątuje ze sobą palce naszych dłoni.

Teraz jest idealnie. Ja i Leon. Zapowiadająca się świetna randka. Disneyland, spełnienie mojego dziecięcego marzenia. Dziwię się, że nie zapomniał o nim przez tyle lat.  Jednak nadal nie wiem po co mi ta sukienka, po co Leonowi garnitur i co tak naprawdę pisał rano.

I oto kolejny rozdział. Przez brak czasu pisałam go dosłownie przed chwilą, pewnie będzie jeszcze rozdział 26, ale wszystko wyjdzie w praniu. Nowy szablon już widnieje na blogu ^.^

Za długość rozdziału przepraszam, i tak jest tu wszystko co miałam napisać ;>

A co to Leon pisze? Czyżby nowa umowa? Nie to odpada xD

Zapraszam na Chapter 0 ---> Hollywood, nadchodzę

 Na dziś to tyle, następny post będzie albo epilogiem albo kolejnym rozdziałem historii, kto tam wie co dokładnie :>

Kathy