Epilog: Jesteś obok kiedy Cię potrzebuję

[Tak, nie wiedziałam co mogę dalej pisać ^.^ Kto wie, może pojawi się druga część opowiadania, taka trochę później, albo nowa historia (co jest bardziej prawdopodobne)
Przepraszam, że trzeci fragment jest pisany w innym czasie, nie  mam głowy go poprawiać]
[Pewien fragment dedykuję pewnej ważnej dla mnie osobie, być może kiedyś znów tutaj wejdziesz i domyślisz się o który mi chodzi]

Violetta odkłada swój kieliszek na stół, patrzy na mnie wzrokiem jakiego nigdy nienawidziłem.

- Więc mnie zostawiasz?- pyta łamiącym głosem.

- Violetto nie robię tego. Nie zostawiam Cię.

Szatynka przygryza dolną wargę.

- Ale tak to wygląda.

- Jadę do Brooklyn'u tylko w sprawie firmy, nie robię tego z przyjemności.

 Tak, właśnie zdałem sobie sprawę, że ta kolacja wszystko pogarsza.

Jesteś moim słońcem, które świeci w każdy dzień.
Jesteś moją drogą, której nie mogę zgubić.

Jesteś moim narkotykiem, wystarcza mi Twój widok. 

Siadam po stronie łóżka na którym leży szatynka. To nasz ostatni poranek. Biorę głęboki wdech i lekko przeczesuję palcami jej włosy, schylam się i składam delikatny pocałunek na jej policzku.

- Wstajemy księżniczko- szepczę po chwili.

Co jeśli żadne z nas nie da rady? Co jeśli ta odległość jednak nas rozdzieli?

Szatynka budzi się i kładzie swoją dłoń na mojej.

- Witaj mój książę- szepcze ledwo słyszalnym i łamiącym się głosem.

Jak tylko wróciliśmy do apartamentu Violetta płakała. Nie umiała przestać, nie chciała. A ja za wszelką cenę starałem się ją pocieszyć. Teraz tylko żałuję, że właśnie wtedy jej o tym powiedziałem.

Kiedy wiem, że jesteś obok wszystko jest inne.

Kiedy mam Cię w swoich objęciach czuję się wyjątkowy.

Kiedy Twoje usta dotykają moich czuję się jak w niebie. 

- Chciałbym, żebyś to wzięła- szepnąłem bawiąc się małym czerwonym pudełeczkiem.

- Co takiego?- spytała szatynka  unosząc się z mojej klatki piersiowej.

Otworzyłem pudełeczko i odwróciłem je w stronę dziewczyny. Łzy zaczęły wypływać z jej oczu. Czy ten prezent jest tak okropny?

- Piękne- szepnęła patrząc na wisiorek.

Szlifowany rubin jednak zrobił na niej wrażenie. 

- Ale za drogie, nie mogę tego przyjąć- powiedziała i musnęła prawą dłonią mojego policzka.

- Proszę, to prezent, a prezenty się przyjmuje- szepnąłem i wyjąłem z pudełeczka naszyjnik. 

Spojrzałem na nią pytającym wzrokiem, kiedy spostrzegła co mam w dłoni skinęła głową i odwróciła się do mnie plecami. 

Przegarnąłem dłonią jej włosy na bok, przełożyłem z przodu naszyjnik i zapiąłem go pozwalając mu upaść na skórę szatynki. Violetta wzdrygnęła się czując zimno biżuterii. Schyliłem się i musnąłem ustami kark dziewczyny. Poprawiłem jej włosy i przyciągnąłem do swojej klatki piersiowej.

Uwielbiam to, kiedy nie potrafisz wybrać.

Uwielbiam to jak patrzysz na mnie swoimi oczami.

Uwielbiam widzieć Twój uśmiech.

- Ej, uśmiechnij się- mówię w stronę szatynki.

Posyłam w jej stronę uśmiech, który i mi jest trudno odnaleźć. Przykładam dłonie do jej policzków, kciukami lekko unoszę kąciki jej ust w górę.

- Tak jest lepiej- szepczę.

Opuszczam dłonie i wpatruję się w szatynkę. 

- Leon ja nie potrafię.

Czuję jak moje serce trzaska na kawałki. Przyciągam szatynkę do siebie, modno oplatam ją dłońmi w pasie, jak gdyby to był koniec. W końcu to jest swego rodzaju koniec.

- Wiem, że dasz radę- składam pocałunek w zagłębieniu jej szyi.

- Kocham Cię- szepcze szatynka.

Odsuwam się od niej kawałek i muskam jej usta. Opieram swoje czoło o jej, prawą dłonią unoszę jej policzek i wpijam się w jej usta. Ten ostatni raz.

- Ja Ciebie też- szepczę i przytulam szatynkę.

Zaciągam się jej zapachem, którego będzie mi brakować.

Przepraszam Cię, za wszystko co sprawiło Ci ból.

Przepraszam, za każdy smutek na Twojej twarzy.

Przepraszam, jeśli nie było mnie wtedy przy Tobie.

Wyglądam przez małe okienko samolotu. Nadal tam jest. Stoi w miejscu w którym ją opuściłem. Mam nadzieję, że ten rok nie będzie długi. Podnoszę dłoń i macham nią do szatynki, ta po chwili odmachuje. Jestem w stanie dostrzec jej rozmazany makijaż, czerwone oczy i masę łez, ale nawet w takim stanie jest dla mnie idealna. 

Samolot unosi się w powietrze. Więc, to już tyle? Patrzę na wszystko co jestem w stanie dostrzec. Chcę zapamiętać każdy szczegół, każdy budynek. Wszędzie widzę ją. Ale wiem, że nie szybko znów będę miał ją w swoich ramionach.

Od kiedy Cię znam potrzebuję Twojej obecności.

Od kiedy pamiętam, życie z Tobą było lepsze.

Po prostu Cię kocham.*

 

*napisane przeze mnie, spokojnie nigdy więcej pisania wierszy, o ile tak to można nazwać.

W pierwszym planie Leon miał wyjechać zostawiając Violettę, w drugim miało być wszystko happy a teraz jest trzeci plan i Leon wyjechał, pozostając w dobrych relacjach z Violettą.

Dziękuję wam, że byliście ze mną przez cały czas.

Mam nadzieję, że epilog chociaż minimalnie wam się podoba.