02| Mnie nie oszukasz

Teraz nie żartuję, jeśli macie zajmować- wracajcie, 

bardzo proszę, inaczej miejsce zostanie usunięte.

Z dedykacją dla Miśka

- Myślę, że masz rację- odpowiadam starając się nie zrobić z siebie większej idiotki.
Bardziej się nie da Castillo
Koszula w kratę idealnie opina tors szatyna ukazując jego mięśnie, które swoją drogą muszę być świetnie wyrobione.
- Siądziemy?- pyta a ja uśmiecham się.
Znalazłam ideał do książki.
- Jasne- szepczę zdając sobie sprawę, że chłopak oczekuje mojej odpowiedzi.

Siadamy przy stoliku na końcu sali. Szatyn jako dżentelmen odsuwa mi krzesło i gestem dłoni wskazuje abym siadła.
- Dziękuję- posyłam mu szczery uśmiech.

Godzina: 20:40
 

Chłodni wiaterek dmucha wprost na moje nogi przez które po chwili przechodzi chłodna fala gęsiej skórki.

- Zimno?- pyta szatyn.

Kręcę głową na boki starając się pokazać, że jest mi ciepło.

To że uważasz się za pisarkę nie znaczy, że jesteś aktorką.

- V. mnie nie oszukasz- mamrocze chłopak.

Chichoczę a po chwili zaczynam piszczeć czując silne ramiona szatyna na swoim ciele. Podnosi mnie bez najmniejszej trudności.

- Następne spotkanie w KFC, ja stawiam.
Śmieję się, a po chwili Verdas przyłącza się do mnie. Jego klatka unosi się i opada a ja rumienię się czując wibracje w niej. Jestem tak blisko niego, a to dopiero pół-pierwsza randka.
- Myślę, że wolę inne miejsce- mówię po chwili biorąc płaski i szybki oddech.
Oplatam szyję szatyna swoimi rękami i splatam je tuż nad jego karkiem, staram się nie dotykać jego skóry na szyi jednak po paru sekundach moje mięśnie słabną a ręce same opadają na jego kark.
Oboje milkniemy po chwili, jedyne co słyszę to jego spokojny, miarowy oddech i mój przyspieszony znacznie.
- Gdzie pracujesz?- pytam po chwili.
Szatyn patrzy na mnie kątem oka, bo w końcu inaczej upadlibyśmy na pierwszym zakręcie. Przygryza dolną wargę co chwila mocniej wbijając w nią swoje śnieżnobiałe zęby.
Nie doczekam się odpowiedzi.
- Jestem muzykiem- odpowiada po chwili- to dość dorywcze zajęcie, nie widzę do tego przyszłości- dodaje.
Posyłam mu słabo widoczny uśmiech, z nadzieją, że go zauważy.
- A Ty Castillo?- pyta.
Układam sobie całe przemówienie w głowie, wyrzucam zbędne zdania, określenia i inne słowa wprowadzające w błąd.
- Piszę- mówię to co mi pozostało.
Błyskotliwie Castillo, bardzo.
- W gazecie? Masz stronę internetową? Magazyn plotkarski?
Chichoczę z ciekawości szatyna.
- Książki- dopowiadam.
Chłopak kiwa głową na znak, że rozumie.
Verdas stawia mnie tuż przed wejściem na pasy. Uśmiech schodzi z moich ust, i pojawia się lekka oznaka grymasu. Było mi naprawdę wygodnie. Rozglądam się i widzę taxi czekające tuż za pasami, a raczej cały pas postojowy wypchany po brzegi samochodami.
Staję na palcach i przysuwam się do ucha chłopaka.
- Dziękuję- szepczę.
Przybliżam się do jego policzka i lekko muskam ustami. Idę po pasach podśpiewując zupełnie nieznaną mi melodię. Robię półpełny obrót i wpatruję się w Verdasa który stoi ciągle w tym samym miejscu.
- Idziesz?- pytam wracając do przyjemnego spacerku.
Po chwili czuję ramię szatyna na swoich barkach.
- Ciężki jesteś- śmieję się.
- Ciesz się, że nie musisz mnie nieść.
Wybuchamy niekontrolowanym śmiechem. Staram się złapać chociaż odrobinę powietrza, a śmiech mi to uniemożliwia. Zaczynam kaszleć, a szatyn lekko klepie mnie w plecy.
- Może wpadniesz do mnie?- pytam z odrobiną nadziei w głosie.
Chłopak drapie się po karku a to daje mi jasny znak, że nie ma na to ochoty.
- Nie dam rady, kolacja rodzinna.
Kiwam twierdząco głową.
- Widzimy się jutro?- pyta.
- Tak, nie ma sprawy- odpowiadam i wsiadam do jednej z taksówek.

Godzina: 22:00

"I kiedy myślałam, że wszystko jest już dobrze, po raz kolejny dotarło do mnie to samo uczucie. Nie jestem pewna czy to miłość, ale wiem, że mi szkodzi, on mi szkodzi.

- Jenny, kurwa weź się w garść- mówię do swojego lustrzanego odbicia.

Dlatego cały wolny czas spędzam oglądając seriale w Internecie, one mnie nie zaskoczą."

Biorę do ręki czarny marker i wykreślam zbędne słowa, to jest to co uwielbiam, skreślanie tego co piszę. Patrzę na zamazaną kartkę i wczytuję się w jej tekst.

- Idiotyczne- komentuję.

Gniotę kartkę i odrzucam ją za kanapę na której siedzę. 

Głupie, głupie, głupie.

Trzeba było iść na zmywak w KFC, albo na kasę w McDonalds.

 Do godziny 22 wszystko mi się podoba, w miarę [czyt. ujdzie] to co poniżej spokojnie mogłoby nie istnieć. Zdałam sobie sprawę, że sama psuję swój plan. Pół rozdziału pisane kilka razy, powinnam wszystko notować, tak będzie lepiej :D Zapraszam na aska- link po lewo :D Wybaczcie za dzisiejszą długość, nie chciałam wklejać tutaj kolejnego dnia- zostawię tą tajemnicę na kolejny rozdział, który o dziwo w tym tygodniu.