Chapter 20: Przeczytaj list

 Uwaga rozdział pisany z perspektywy Violetty/Michelle jak kto woli.

                                                Rozdział z dedykacją dla każdego czytelnika.

Stoję przed lustrem. Lekko poprawiam swoją niebieską sukienkę. Zbieram włosy do tyłu, spinam je spinką. Znów muszę to zrobić.
Wzdycham głęboko i zakładam na głowę perukę. Mam nadzieję, że kiedyś to się w końcu skończy. Mogłam posłuchać swojej ciotki, mogłam nie kombinować, żeby go tylko zobaczyć. Pewnie byłaby jakaś szansa, że w końcu by mi wybaczył. A teraz pewnie nie będzie, kiedy tylko dowie się kim jest jego Michelle.
Biorę do ręki małą kopertówkę. Nie mogę się spóźnić na kolację u szefa i jego dziewczyny.
-Nie jest źle- komentuję swój wygląd.

Pukam w mahoniowe drzwi. Spuszczam głowę w dół. Słyszę jak drzwi się otwierają, podnoszę głowę i patrzę przed siebie.
- Witaj, Michelle.
- Cześć, Francesco, ślicznie wyglądasz- komplementuję strój dziewczyny.
Włoszka wpuszcza mnie do środka, wchodzę, przytulam dziewczynę.
- Wejdź do salonu, reszta już tam siedzi.
Uśmiecham się do dziewczyny i uśmiecham się do ciemnowłosej.
Inni? Jacy inni? Z tego co słyszałam miałam być ja, Leon, jakiś ich przyjaciel no i oczywiście Francesca. A co do reszty nic mi nie mówiono.
Wchodzę do salonu. Widzę wszystkich, nawet Alex. Czy to ma być jakieś przyjęcie?
- Em.. dobry wieczór- mówię i podchodzę do mojej przyjaciółki.  
Zapowiada się dość długi wieczór. Prawdopodobnie najdłuższy w moim jakże marnym życiu.

Widzę jak do pokoju wchodzi Verdas. Uśmiecha się w moim kierunku co też odwzajemniam.
- Michi...- moja przyjaciółka szturcha mnie w ramię.
Spoglądam na nią.
- Coś się stało?- pytam.
- Chodź będziemy w coś grać.
Zanim wymyślam wymówkę już siedzę w kółku na dywanie razem z innymi.  Koło blondynki i rudowłosej, naprzeciwko szatyna.
-To może pogramy w chwilę prawdy?- pyta Natalia patrząc na mnie.

Czuję na sobie nie tylko jej wzrok ale i każdej innej osoby. Jedynie Leon i Alex siedzą zdziwieni z lekką ciekawością. Czyli tylko oni nie widzą o co chodzi reszcie?
- Michi może ty zaczniesz?- rzuca w moim kierunku rudowłosa.

- Kiedy śpię muszę mieć otwarte okno- mówię zgodnie z prawdą

Słyszę cichy śmiech Leona.

- Uwielbiam pluszowe misie-  chichocze Alex.

- Kocham całować dziewczyny- odzywa się w końcu Verdas.

- Leon, wiemy, że kochasz ale tylko i wyłącznie Viole… -zaczyna rudowłosa.

-Francesce!- wykrzykuje blondynka.

Ferro przysuwa się do mojego ucha.

- Zobaczysz Violetto, Leon przestanie Cię kochać- szepcze prawie niesłyszalnie.

Ona wie? To dlatego wszystkie tak na mnie patrzyły, dlatego mnie tutaj zaprosili, chcą prawdy.

- To teraz najgorsza prawda- podrzuca temat blondynka.
- Kiedy byłam mała chciałam być dziewczyną Leona- mówi rudowłosa.
- Zdradzam Leona- zdradza Francesca.
- Jak to?- pyta wkurzony Leon.
- Sam mnie zdradzasz ze swoją byłą!- krzyczy Włoszka.
- Którą niby?
- Violettą- syczy przez zęby.
Czyli to już mój koniec.
- Przecież jej tu nie ma!
- Jest- mówi wściekła czarnowłosa.
Nie jest ściekła na Leona, ale na mnie. Ona też zna prawdę.
- Niby gdzie?- pyta zdezorientowany Verdas.
- Tutaj- mówi blondynka wskazując za mnie.
Patrzę smutna na szatyna w moich oczach pojawiają się łzy. Rudowłosa zdejmuje moją perukę. Oczy Verdasa momentalnie wypełniają się łzami.
- Okłamałaś mnie. Okłamałaś nas wszystkich.
Patrzę na każdego, nikt nie kryje tego, że jest smutny, zawiedziony moją osobą. Straciłam ich wszystkich. Skupiam się ponownie na szatynie.
- Leon, przepraszam- krzyczę bardziej płacząc.
- Jesteś zwykłą suką. Dlaczego to zrobiłaś?
- Bo Cię kocham!
- Kochasz? Mogłaś się odezwać przez te kilka lat, zwykły telefon by wystarczył, mogłaś normalnie do mnie przyjść, a nie kłamać. Chciałaś ze mnie zażartować? Brawo udało ci się!
Skrzywdziłam go. Po raz kolejny. Jestem okropna.
- To nie tak.
- A jak? Masz rację jestem naiwny ale już nigdy więcej. Nie chcę Cię znać. I żałuję, że poznałem.
Moje serce pęka jeszcze bardziej niż kiedyś, gdy musiałam go zostawić. On nie chce mnie znać, żałuje tego wszystkiego.
- Myślisz, że nie chciałam się z Tobą skontaktować? Próbowałam, ale to wszystko było na marne. Zmieniłeś numer. Pewnie nawet nie przeczytałeś mojego listu!- krzyczę próbując się obronić- Byłeś za bardzo zajęty Francescą, nawet go nie zauważyłeś, nie wiedziałeś nic!
Wstaję z dywanu, szatyn robi to samo.
- To może powiedz mi co tam było!
- Sam musisz się dowiedzieć.
Patrzę na każdego.
- Przepraszam dziewczyny, nie chciałam żeby tak wyszło- szepczę załamana.
Spoglądam na szatyna.
- Już wiem, dlaczego spotkałem Cię wtedy wieczorem, wiem dlaczego wydawałaś się tak bardzo znajoma jako Michelle, wiem już dlaczego kojarzyłem wszystko, Twoje zachowanie, ten kosmyk. Jesteś zwykłą oszustką!
- Leon, przestań!- krzyczę.
Już po mnie. Po moich marzeniach. Verdas mnie nienawidzi, dziewczyny mają urazę. Jestem winna wszystkiemu przyznaję się.
- Przeczytaj list- szepczę.
Verdas patrzy na mnie bez słowa. W jego oczach dostrzegam ból i nienawiść. To moja wina.
- Przepraszam- mówię i wybiegam z domu szatyna.
Muszę to pokonać. Chociaż raz. Wycieram łzy z policzka. Nie wyjadę. Będę silna.

I oto przed wami było 779 słów- oł jea! Chyba najdłuższy.
Narracja jest inna, no wiadomo. Za nami połowa opowiadania jeszcze połowa. Kto się spodziewał takiego potoczenia akcji? Przyznawać się :D
 Jeszcze myślę czy pisać wersję 20 z perspektywy Leona i czy ujawnić wam ten list hm... List pewnie dam w 21 albo pod sam koniec :D Coś tam się da xd Rozdział 21 już niedługo :D no chyba, że wolicie narrację od 1 to będzie od początku xd
Jaką wolicie narrację?
Bez przedłużania. Bayo i do następnego :D