Chapter 21: Za kogo tym razem się przebrałaś?

 Rozdział z perspektywy Leona.

Drogi Leonie,
Mam nadzieję, że czytasz ten list wtedy kiedy Ci go dałam go dostaniesz, a nie po tym, gdzie jak obstawiam zrobiłam jakąś głupotę- znasz mnie, szaleję na Twoim punkcie.
Wyjeżdżam Wyjechałam, ale nie dlatego, że chcę chciałam od Ciebie uciec, po prostu, ja jest wiele rzeczy o których powinnam Ci powiedzieć, ale nie miałam najmniejszej odwagi, po prostu, chciałam nadal Cię mieć przy sobie, ale jak widzisz to nie wyszło.
Proszę, Leon zadzwoń do mnie jak najszybciej, bardzo mi na tym zależy.
Myślałam, że dam radę napisać tutaj wszystko to co powinnam, ale wybacz mi nie potrafię.
Nie umiem powiedzieć Ci tego prosto w oczy a teraz jest mi jeszcze trudniej.
Wiem Zdaję sobie sprawę, że teraz pocieszasz się Fran, albo ona dopięła swego i w końcu jest z Tobą, tak, nie jest już moją przyjaciółką. Pewnie myślisz, że uciekam od problemów, nie, tak nie jest- uciekam z problemami. Jakkolwiek wyda Ci się to dziwne. Mam do Ciebie ostatnią prośbę- nie zapomnij o mnie, i zadzwoń, proszę. Nie chcę Cię stracić, chociaż Ciebie chcę mieć przy sobie.

                                                                                                                   Kocham Cię

 Twoja na zawsze 

Violetta

Odkładam bezsilny kartkę na biurko. Nadal nie rozumiem tego wszystkiego, nie rozumiem dlaczego kłamała. I nie chcę na razie się w to zagłębiać. Jestem pewien tego, że nadal jej nie mogę wybaczyć. Nie chcę jej widzieć.
- Alex- krzyczę.
Dziewczyna zjawia się po chwili w moim gabinecie. To wszystko też ją dotknęło. Michelle Kobieta którą zatrudniłem była jej przyjaciółką.
- Jeśli ona się tutaj zjawi nie wpuszczaj jej do mnie, proszę- mój głos się załamuje.
- Dobrze- dziewczyna odpowiada cicho.
Wiem, że czuje się nie najlepiej. 
Otwieram pierwszą teczkę wypełnioną papierami. Chcę zająć się pracą i zapomnieć o niej, o tym wszystkim.
Wyjmuję kilka plików kartek. Przekładam bezsilny wszystko zerkając skąd one są. Zatrzymuję się widząc umowę z firmą która wykupiła nasz projekt.
W rzędach liter dostrzegam ''jej'' imię.

- Leon, jakie imię podoba Ci się najbardziej?- słyszę ciche pytanie szatynki.
- Michi- rzucam bez namysłu.
Spoglądam na dziewczynę. Dostrzegam jej pytający wzrok.
- Oglądałem kiedyś serial i była tam dziewczyna z takim imieniem.
Castillo uśmiecha się.

Odkładam wszystkie kartki. Teraz, właśnie teraz wszystko ma swój sens. Chciała upodobnić się do Michi mojej ulubionej bohaterki serialu z dzieciństwa. Włosy, imię, ubrania- to wszystko starała się przelać na siebie.
- Leon- słyszę cichy zachrypnięty głos dobiegający od strony drzwi.
- Wyjdź- rzucam.
- Leon, proszę- podnoszę na nią wzrok.
Chociaż teraz wygląda jak Castillo którą kocham kochałem. Rozpuszczone kasztanowe włosy, sukienka w kwiaty, które tak uwielbia nosić i złoty łańcuszek.
Wstaję ze swojego krzesła, okrążam biurko.
- Za kogo tym razem się przebrałaś?- pytam lekko wściekły.
Dostrzegam małą literkę na zawieszce łańcuszka.

Ściskam w dłoni małe pudełeczko. Lekko pukam do dużych brązowych drzwi. Przeczesuję dłonią swoje włosy, wzdycham głęboko. Słyszę otwieranie się drzwi.
- Leon- wypowiada dziewczyna stojąca na przeciwko mnie.
- To- podaję jej małe pudełeczko- dla Ciebie- podaję jej i uciekam. 
W końcu mam tylko dziesięć lat nie umiem być romantyczny.

Słyszę odgłos obcasów.
- Za nikogo- szepcze- i nie miej za złe Alex że tu weszłam, ona mnie nie widziała.
Szatynka zmierza w moim kierunku.
- Nie podchodź.
Dziewczyna staje jak wryta. Jeśli myślała, że samo jej przyjście zmieni nasze relacje to sporo się myliła.
- Proszę, abyś zmieniła swoje dane we wszystkich papierach firmy, jeśli nie będę musiał Cię zwolnić, czego na razie staram się unikać.
Biorę do ręki wielką teczkę z mojego biurka. Podchodzę do szatynki i podaję ją jej.
- Umiem oddzielić karierę zawodową od życia prywatnego panno Castillo- mówię gdy dziewczyna przejmuje ode mnie teczkę.
- Proszę, porozmawiajmy- szepcze zachrypnięta.
- Nie mamy o czym- rzucam.
Staram się być tak spokojny jak tylko potrafię. Będę miał jej widok przed oczami, dopóki nie przestanie mnie prosić o rozmowę.
Wkładam ręce w kieszenie spodni.
- Proszę- słyszę po raz kolejny jej szept.
Przenoszę wzrok na jej osobę. Widzę, jak po jej policzkach spływają łzy.
- Sprawy prywatne załatwiam tylko i wyłącznie po pracy.
Nie wytrzymam patrząc na nią. Nie dam rady.
Kochasz ją debilu.
Oh, przymknij się.
Moje serce przyśpiesza rytm, przygryzam dolną wargę.
Nie dam dłużej rady!
Odpycham się od biurka. Zmierzam w kierunku wyjścia.
- Leon- czuję uścisk jej dłonie na moim nadgarstku.
Przewracam oczami.
- Szefie- rzucam i wyrywam nadgarstek z jej kruchej ręki.
Wychodzę i trzaskam drzwiami.
Debil.

I oto rozdział 21 tak z perspektywy Leona. Od razu się przyznaję- nie umiem pisać listów, ale no jest chyba jednym z najlepszych jakie napisałam xd Tak- napisałam ich niewiele. Ale nie wyszedł najgorzej jeśli chodzi o to co miałam w pierwszym pomyśle, niestety kiedy miałam pomysł nie miałam jak pisać- litości ;-; Dla informacji rozdział ma 721 słów. Dokładnie, zdziwienie xd

Z czyjej perspektywy będzie następny rozdział jeszcze nie wiem ale Leona albo Violetty- nic nowego, prawda? xd 

I przychodzi pora zmienić szablon- tak kiedyś go zmienię xd

Pewnie pojawi się jakaś notka na dniach z kilkoma sprawami ale to się pojawi.

 

 

 Zapraszam na opowiadanie:

Angel without wings    - oczywiście o Leonettcie

 

                                            Chapter 22- odpowiednia ilość komentarzy