Chapter 1: Zmiania planów

Rzucam się na kanapę naciskając zieloną słuchawkę na ekranie smartfona tym samym przyjmując połączenie. Przykładam urządzenie do ucha i czekam aż niebiański głos dosięgnie moich uszu.
- Leon, jesteś tam?- słyszę niepewny cichy głosik szatynki.
- Jestem, gdzie miałbym być?- pytam i cicho się śmieję.
- To nie było śmieszne.
- Owszem było, to jak tam w sprawie Twojego przylotu do mnie?
Szatynka wzdycha co wyraźnie słychać.
- Nie wiem czy uda mi się dotrzeć przed całym tym zamieszaniem. Uwierz Leon wyszykowanie się na kolację zaręczynową nie jest proste. Mam nadzieję, że przyjedziesz. Będziesz prawda?
Od kilku tygodni żyję ze świadomością, że Violetta ma kogoś innego, i to nie na krótko, a prawdopodobnie na zawsze. Przytakuję na jej pytanie jednak po chwili zdaję sobie sprawę, że szatynka nie widzi moich gestów.
- Tak- odpowiadam cicho, krótko i na temat.
 Przeczesuję włosy wolną dłonią próbując szybko znaleźć jakiekolwiek pytanie. Wcześniej miałem ją masę, teraz mam nagły brak.
- Muszę kończyć, chyba Timmy już wrócił. Do zobaczenia Leon- słyszę spokojny głos szatynki.
- Do zobaczenia- odpowiadam, jednak po chwili zdaję sobie sprawę, że odpowiada mi tylko szum.
Rzucam zrezygnowany telefon na fotel leżący niedaleko mnie, biorę jedną poduszkę i zarzucam ją na swoją twarz. Idiota.

 Opieram się łokciami o oparcia mojego fotela. Splatam ze sobą palce, zastanawiając się co powinienem wybrać. Drewno czy cegły. Garnitur czy tylko zwykłą koszulę. Wzdycham przyglądając się masie ofert na moim biurku. Od dawna brakowało mi w tym oddziale kilku ciekawych klientów, a jeśli ktoś ciekawy już się trafia to oczywiście plany mają być dopiero na za dwa lata.
Słyszę sygnał telefonu służbowego i od razu naciskam zielony przycisk przełączając rozmowę na tryb głośnomówiący.
- Leon Verdas, w czym mogę pomóc?- pytam ciesząc się, że w końcu trafi się jakieś ciekawe zlecenie.
Jestem szefem, przyjmuję każde zlecenie, i oczywiście odpowiednim osobom je zlecam. Bo kto lepiej zna możliwości pracownika niż jego szef? No właśnie, nikt.
- Milly Dowson, dzień dobry. Dzwonię w sprawie ciekawych ofert jakie pańska firma oferuje, nasza firma jest dość przekonana, aby projektowanie i zbudowanie naszego kolejnego oddziału oddać w wasze ręce. Czy istnieje możliwość aby w niedługim czasie odbyło się spotkanie w sprawie zapoznania?
- Oczywiście- odpowiadam- Kiedy Pani chciałaby się spotkać?
-  Pasuje Panu dzisiejsza data? Godzina piąta trzydzieści?
- Oczywiście, czy miejsce nie gra roli?
- Ależ nie.
- W takim razie zapraszam do mojego biura w ustalonej godzinie, do usłyszenia.
Rozłączam się i opadam na oparcie fotela. Nie cierpię tak sztywnych rozmów.

- Witam Panie Verdas- mówi brunetka.
- Witam Panno Dowson- mówię i całuję dłoń kobiety.
Dobre wrażenie. Zrobione.
- Deyer- mówi kobieta.
Daję sobie w myślach mocne uderzenie w policzek. Zmyłka.
- Najmocniej przepraszam- wypowiadam i wskazuję dłonią na jedno z krzeseł w sali konferencyjnej.
Brunetka siada, a ja zajmuję miejsce na wprost niej. Otwieram swój segregator i szykuję się do pokazywania odpowiednich portfolio właściwych pracowników.
- Jaką ma pani ogólną wizję?- pytam przyglądając się jak kobieta otwiera swoją teczkę.
- Tak więc, naszkicowałam pewien pomysł, oczywiście, nie jest on dokładnie taki jaki mi się marzy, jednak jest to już jakąś podstawą- brunetka przesuwa w moim kierunku kartkę, którą od razu podnoszę i skanuję wzrokiem- Zdaję sobie sprawę, że mogłam popełnić kilka błędów, ale jak pewnie już wiesz Leon, nie zajmuję się tym zawodowo. Mam nadzieję, że mówienie po imieniu nie jest dla Ciebie żadnym problemem.
- Oczywiście, że nie jest. Z tego co tutaj widzę, będzie trzeba wprowadzić tylko kilka małych poprawek, parę szczegółów nie jest zgodnie z ogólnymi zasadami budownictwa. Ten projekt jest nawet dobry- mówię patrząc na brunetkę i zerkając na kartkę.
- Miło mi, że mówi to tak świetna w swojej branży osoba. Jeśli zgodzisz się chciałabym, abyś to Ty nadzorował pracę nad tym projektem jak i osobiście go poprawił.
Uśmiecham się w stronę kobiety.
- Umowa zostanie dostarczona jutro Panno...
- Wystarczy Cannello
- Panno wystarczy Cannello- żartuję na co oboje śmiejemy się.

Wstaję zaspany z łóżka słysząc głośny dzwonek do drzwi. Szuram stopami o zimną podłogę. Staję na małym dywaniku przed drzwiami wyjściowymi. Ziewam próbując odgonić od siebie sen, przecieram oczy dłońmi.
- Już otwieram- mruczę mając nadzieję, że mój ''gość'' mnie usłyszy. Nie zniosę więcej tego okropnego dzwonka.
Otwieram szybko drzwi i wpatruję się przed siebie.
- Chyba pomyliłaś mieszkania- rzucam wpatrując się w dziewczynę.

 Rozdział pierwszy z dość lekkim poślizgiem, za co przepraszam. W sumie niczym nie jestem w stanie powalić, wszystko pisane na szybko, więc jakość też nie najlepsza.
Opóźnienie spowodowane dość ważnymi jak dla mnie sprawami i szkołą, tak, szkoła nie jest tajemnicą. Ale jestem, na, na, na.... Rozdział drugi postaram się dodać o wiele szybciej i nad jakością postaram się popracować, a o długości nie wspomnę.
Nadal mam ochotę na napisanie czegoś z lekką tajemnicą ;>