Chapter 1: Michi to zdrobnienie od...

Z dedykacją dla Cann

Ser­ce i umysł rzad­ko kłamią jednocześnie.

Szatynka włożyła kluczyk do drzwi, a następnie go przekręciła.  Weszła do mieszkania. Na blacie zostawiła kluczę torebkę i małą podręczną torbę. Wróciła do drzwi. Chwyciła wielką bordową walizkę i przeniosła ją do sypialni. Spojrzała na zegarek. Zobaczyła godzinę ósmą.

- Plan, działa od dziś- powiedziała do siebie i wyszła z sypialni.

Stanęła przed lustrem. Otworzyła torbę. Chwyciła w rękę perukę koloru czarnego. Dokładnie ją obejrzała.  Odłożyła ją na blat. Zwinęła włosy i nałożyła na nie siateczkę koloru czarnego. Spojrzała w lustro.

- Od teraz jestem kimś innym- wyszeptała.

Włożyła na swoją głowę perukę.  Spojrzała na swój strój.

- Jest idealnie- powiedziała.

Wyszła z łazienki.

Chłopak szedł ulicą. Cieszył się jedyną wolną godziną. Zdala od pracy. Nagle poczuł jak ktoś na niego wpada.

- Uważaj jak chodzisz idiotko- powiedział gdy tylko dostrzegł skrawek materiału sukienki.

- Pprzeprraszam, ja nie chciałam- powiedziała szatynka.

Podniosła głowę. Szatyn spojrzał w jej oczy.

- Kogoś mi przypominasz, ale pewnie mi się tylko wydaje. Zacznijmy od nowa. Leon- powiedział i wyciągnął w jej stronę dłoń.

- Michi- powiedziała i powtórzyła jego gest.

Szatynka weszła do wielkiego wieżowca. Stanęła przed recepcją. Zaczęła dzwonić dzwoneczkiem.

- Spokojnie tam!- krzyknął starszy mężczyzna , a po chwili zjawił się przy ladzie- W czym pomóc?- zapytał.

- Gdzie jest biuro pana Verdas’a?- zapytała szatynka.

- Piąte piętro, drugie drzwi po prawo.

- Dziękuję.

Szatyn siedział przy biurku. Przeglądał stronę jubilerską.
- Tu musi być coś ładnego- powiedział zdenerwowany.
Nagle ktoś zapukał do drzwi.
- Proszę- odpowiedział.
Do gabinetu weszła wysoka szczupła dziewczyna o kruczo czarnych włosach. Chłopak wstał.
- Witaj Michi- powiedział.
- O to ty- powiedziała- słyszałam, że szukasz asystentki.  Nadal aktualne?- zapytała.
- Tak. Siadaj- powiedział i wskazał na fotel.
Dziewczyna wykonała jego polecenie.
- To zaczynamy. Imię i nazwisko?- zapytał.
- Michi Monroe
- Michi to zdrobnienie od...
- Michelle- dokończyła za niego.
Dziewczyna czuła się okropnie kłamiąc mu prosto w oczy, ale nie miała innego wyjścia. Tylko tak będzie mogła z nim przebywać.
- Zawód?
- Projektantka i inżynier.
- Ciekawe połączenie.
- Od dziecka właśnie chciałam mieć takie zawody.
Rozmowa ciągnęła się jeszcze pół godziny. Verdas dowiedział się sporo o kandydatce na jego asystentkę.
- Wiesz masz dobre kwalifikacje i umiejętności, więc...

I to koniec. 
Przepraszam, że taki krótki i beznadziejny.
Cann Ciebie przepraszam za dedykowanie takiego czegoś co nie powinno się nazywać rozdziałem.
Dziękuję za komentarze i mam nadzieję, że będą one dalej.